هوا گرم شده و میلتان به غذا نمی‌رود؟ حوصله‌تان برای پای گاز ایستادن کم شده و دوست دارید چشم به هم بزنید و ناهار و شام آماده باشد؟ البته اگر غذا برنجی باشد هم بدتان نمی‌آید، ولی دیگر تاب جا افتادن خورش را ندارید؟!
خب چاره کارتان «استانبولی» یا همان «دمی‌گوجه» خودمان است. از ما نشنیده بگیرید بعضی‌ها «اَز تَنبلی» هم صدایش می‌زنند، بس که برایشان آسان است و تنبلی هم به جانشان افتاده باشد، بی‌غذا نمی‌مانند!
قبول ندارید؟ کافی است به آن وقت‌هایی فکر کنید که همسر گرامی خسته و گرسنه دارد می‌رسد و شما خسته‌تر از او هستید، یا وقتی بچه‌ها بی میل غذا شده‌اند و غذای خوش رنگ دلشان می‌خواهد، یا آن زمان که تازه عروسی می‌خواهد هنرنمایی کم ریسک و پربازده داشته باشد، یا آقای شوهر، گروه بچه‌ها و دانشجویان خوابگاه‌نشین قصد ضیافت دارند، خواهید دید گزینه استانبولی روی میز نیامده، همه بله‌های عالم را همان دفعه اول از آن خود می‌کند.
مواد لازم برای تهیه استانبولی
مایه‌اش هم چند قلم بیشتر نیست و بیشتر اوقات ته یخچال خانه همه‌مان پیدا می‌شود، آن هم عبارتند از: گوجه فرنگی هر چه قدرتر و تازه‌تر و بیشتر، بهتر، برنج برای هر نفر یک پیمانه، روغن و نمک و زردچوبه هم به اندازه طبع شوری و چربی غذاخوران محترم و صد البته رب و سیب زمینی و دیگر هیچ.
پیاز، پایه اولیه تمام غذا‌های سنتی ایرانی است
چطور است اگر آقای خانه تشریف دارند، زحمت خرد کردن پیاز‌ها را به ایشان بدهید که هم باعث میکروب‌کشی است و چشم‌ها را براق می‌کند، هم بالاخره آقایان هم یک گوشه کار را گرفته‌اند که این هم غنیمتی است برای خودش! مدیونید اگر فکر کنید در این تقسیم کار، هدف فرعی مثل اشک درآوری هم وجود داشته که به حق، لبخند به صورت پدر بچه‌ها بسی زیباتر است! کمی استراحت کنید، پیاز‌ها که خرد شده به دستتان رسید، حالا نوبت شماست، پیاز‌ها را راهی ماهیتابه کنید تا در روغن، طلایی شود و رخ بگیرد.
سیب‌زمینی از آن‌ها، غذای خوشمزه از شما
هر که میل غذایش بیشتر است را بگذارید مسئول سیب‌زمینی‌ها، بگویید سیب‌زمینی نگینی از او، غذای خوش رنگ و لعاب از شما. خب حالا که با عده‌های قشنگ، صاحب سیب‌زمینی‌های نگینی شده‌اید چند مشتی از آن را بگذارید درون کاسه‌ای آب و بقیه را رهسپار کنید تا با پیاز‌ها معاشرت کنند و زردچوبه و فلفلش هم اندازه کنید تا خوشرنگ شوند.
اگر پوره گوجه فرنگی از قبل دپو شده دارید که فبها، اگر نه بهتر است هر که سرش در گوشی است و دارد کاری جز کمک کردن به شما انجام می‌دهد را صدا بزنید و بدهید گوجه‌ها را نگینی برایتان آماده کند.
ولی گوجه‌ها را نگذارید یخچال، که حالا حالا با آن کار داریم. گوجه‌ها آماده شد؟ تا دیر نشده اول کمی رب را در روغن پیاز داغ‌ها سرخ کرده و بعد گوجه فرنگی‌های حبه‌ای خرد شده را به آن اضافه کنید. تا مواد به خورد هم می‌رود، می‌توانید از «استانبولی» و تاریخچه آبا و اجدادی‌اش با اهل خانه یا جمع دوستان حرف بزنید، اینکه می‌گویند این غذا در عهد قاجار از ترکیه آمده، ولی آنجا هم پای یک زن، آن هم از نوع ایرانی و کدبانویش در میان بوده است.
استانبولی را در قابلمه سرو کنید
گوش‌ها که برای شنیدن تیز شد، همان جا قصه را نگه دارید. برنج از قبل خیس خورده شده را بردارید، نمکش را اندازه کرده و در قابلمه مناسب بریزید و معجون خوش رنگ پیاز و گوجه و سیب زمینی‌ها را هم به آن اضافه کنید. اجازه دهید تا آب برنج جمع شود و بعد روی حرارت کم بگذارید تا سر فرصت دم بکشد، مبادا گول قیافه گرسنگان خانه را بخورید و شعله را زیاد کنیدها، که اگر این کار را انجام دهید، به جای غذای خوشمزه، ته‌دیگ با طعم گوجه فرنگی سوخته نصیبتان می‌شود و بس!
حالا وقت آن سیب زمینی‌های غرق در آب است. سیب‌زمینی‌ها را از آب درآورده، خشک کنید و به اولین داوطلب بدهید تا ضیافت سیب زمینی سرخ کرده هم داشته باشید و خیلی به منتظران غذا سخت نگذرد.
بقیه را هم تشویق کنید با گوجه و پیاز و خیار سالاد شیرازی درست کنند، تا قدر غذای همیشه آماده را بیشتر بدانند! شما هم صدایتان را صاف کرده و ادامه قصه استانبولی را تعریف کنید، اینطور که می‌گویند «مشیر الدوله» سال‌ها در استانبول سفیر بود تا اینکه، پادشاه او را احضارکرده و وزارت امور خارجه را به او داد. یک روز سفیر تازه از سفر آمده، پادشاه، صدراعظم و بزرگان را به ناهار دعوت کرد، آن هم در عمارتی عالی و بسیار دلپذیر و برایشان سفره‌ای چید دیدنی.
در بین غذا‌های مختلف، چند دیس غذای جدید هم بود که تا آن روز هیچ کس، مثلش را ندیده بود.
میزبان، ظرف غذای جدید و خوش رنگ را جلوی پادشاه گرفت و گفت: اسم این غذا «استانبولی پلو» است و برای اولین بار در ایران آماده شده.
سیب‌زمینی سرخ کرده، می‌تواند بچه‌ها را تا رسیدن غذای اصلی سرگرم کند
سیب‌زمینی سرخ کرده هست، ولی کم است!
بعد هم با افتخار ادامه داد: «همسرم این غذا را از زنان ترکیه یاد گرفته است. پادشاه که کنجکاو شده بود، از غذا چشید، چشیدن غذا همان و تعریف و خوش خوشان شدن پادشاه همان. از آن وقت تا الان این غذا، محبوب دل همه ماست و همه فصلی می‌شود درست کرد و با سبزی خوردن و ماست یا سالاد شیرازی و ترشی خورد و لذت برد».
قصه‌تان که تمام شود، خواهید دید سیب زمینی سرخ کرده‌های روز مبادا هم تمام شده و همه اهل خانه منتظر غذای محصول مشترک خودشان و شما هستند.
کمک بچه‌ها در چیدن سفره
هر کدام از چاشنی‌های نام برده را که دارید، دریغ نکنید، بیاورید و سفره را بچینید که این استانبولی خوردن دارد، به صورت تک تک افراد دور سفره که نگاه کنید، رضایت را نه تنها از طعم غذا، بلکه از خانوادگی درست کردن آن در صورتشان خواهید دید.
