فرهنگ و آداب و رسوم قدیمی شهرضا بخش مهمی از تاریخ این دیار است که با فوت هر پیرمرد و پیرزن شهرضایی حلقه ای از زنجیر آن مفقود می شود.
پرداختن به فرهنگ بومی هر شهری زنده نگه داشتن ریشه ها و اصالت آن مکان است. هستند کسانی که دغدغه حفظ یادگاران گذشته را داشته باشند.
خانم دکتر مینا باهنر به تازگی کتابی با عنوان ” زنان دیروز دیار من” منتشر کرده اند که به شیوه زندگی و فرزند داری زنان قدیمی شهرضا پرداخته است.
آنچه در ادامه خواهید خواند مصاحبه خبرنگار سیناخبر با این بانوی نویسنده است.
لطفا خودتان را معرفی کنید.
مینا باهنر هستم.
تحصیلات شما چیست؟
دکترای تصوف و عرفان اسلامی دارم و در دانشگاه آزاد شهرضا تدریس می کنم.
انگیزه شما از نوشتن این کتاب چی بود؟
از ابتدا به نوشتن علاقه زیادی داشتم ولی پرداختن به موضوع زنان شهرضا پس از ازدواج برایم مطرح شد. تجربیات مادر و مادر شوهرم درباره مراحل مختلف زندگی و نگهداری از فرزند برایم جالب بود. در دوران نوزادی فرزندم همه توصیه های آن ها را در دفتری یادداشت می کردم.
توصیه های طب گیاهی به سرعت اثر می کرد به طوری که در همه احوال ترجیح می دادم از گیاهان دارویی و توصیه های مادر و مادر شوهرم استفاده کنم و مراجعه به پزشک تبدیل به آخرین تیر ترکش من برای درمان فرزندم شده بود.
برای مراقبت از فرزند دومم هم از نوشته های قبلی سود می جستم. همه این ها باعث شد تا به فکر گرد آوری این اطلاعات بیفتم. برای تالیف این کتاب پای صحبت بزرگان و پیران شهر نشستم و با کمک مادرم اطلاعات به دست آمده را مرتب کردم. باراول که نوشته هایم را برای مادرم خواندم به شدت خندید و باور نمی کرد که بتوان این اطلاعات را به صورت مکتوب و مدون تنظیم کرد.
در این کتاب به چه بخشی از زندگی زنان شهرضا پرداخته شده است؟
در این کتاب سعی بر این بود که بخشی از آداب و رسوم مربوط به زنان شهرضا گردآوری شود.
زنان قدیمی شهرضا با توجه به کمبود امکانات در زمان زایمان و نگهداری از نوزاد به درمان های خانگی و استفاده از داروهای گیاهی توجه ویژه ای داشتند به طوری که بسته های داروهای گیاهی جزیی از وسایل جهیزیه نوعروسان و سیسمونی نوزاد بود.
در بخشی از کتاب هم به واژگان مربوط به لهجه شهرضا پرداختم که برای اینکه مطمئن شوم این واژه ها مختص شهرضاست یا در جاهای دیگر هم کاربرد دارد در اینترنت جستجو می کردم. در طی این جستجو به منطقه ای به نام دماب( domab) در مهردشت علویجه اصفهان برخوردم که شباهت های زیادی از لحاظ گویش و فرهنگ با شهرضا داشت و نام خانوادگی اکثر اهالی آن میرزایی بود. این موضوع برای من بسیار جالب بود و امیدوارم اهل فن بتوانند به این نزدیکی فرهنگی توجه کرده و ریشه و علت آن را دریابند.
کتاب شما شامل چند بخش است؟
کتاب” زنان دیروز دیارمن” ابتدا در ۴ فصل نوشته شده ولی بعد بخش نوزادی را جدا کردیم و به ۵ پخش تقسیم شد و چاپ اول آن ۵۰۰ جلد است.
مشکلات موجود برای چاپ کتابتان چه چیزهایی بود؟
بوروکراسی اداری زمان بر، برای دریافت مجوز چاپ که کار چاپ را چندین ماه به تعویق انداخت.
چه کسانی در نوشتن کتاب همراه شما بودند؟
در مرحله اول مادرم و بعد همسر و فرزندانم که هر مطلبی که می نوشتم با صدای بلند برای آن ها می خواندم. بارها مطالب را مرور و تصحیح می کردم. حالا که کتاب چاپ شده هنوز هم آن را می خوانم تا اشکالاتش را برطرف کنم.
وقتی کتاب چاپ شد اولین نفر برای مادرم بردم. مادرم به شدت بیمار بود ولی با دیدن کتاب بچنان ذوقی کرد که بیاریش را به کل فراموش کرد. پرداختن به دانسته های قدیمی ها و بها دادن به این اطلاعات علاوه بر ماندگار کردن آن ها، باعث ایجاد حس ارزشمندی بین سالمندان می شود.
